Pytanie?

Czy ktoś tu zagląda, czy ktoś mnie czyta?!
Czy uważacie ze to kolejny blog o niczym?
Czy nie ma czego czytać?
Zaczynam się zastanawiać czy jest jakiś sens tego co piszę?

A więc tak: Moje przemyślenie - chwila - nie chcecie nie czytajcie, bo i po co?!

Piszę dla was, i dla siebie, pisze bo lubię, testuję bo chce. Podzielę się z wami moim życiem. Odskocznia od codzienności, od świata pełnego smutku i łez. Poskarżę się ja, poskarżycie się wy. Wirtualny świat, jest łatwiejszy niż nasz pokręcony świat. Tutaj jesteśmy tacy, jakimi chcemy aby widział nas świat. Ja tutaj jestem sobą, jestem osobą jaką chciałabym abyście mnie widzieli...
Czy tutaj jest mój dom? Czasem tak, bo tutaj ktoś zawsze Cię zrozumie, a w domu to nie zawsze. Czasami się zastanawiam czy ucieczka w świat wirtualny, to ucieczka przed życiem. Sala samobójców przyszła mi na myśl - czy my dzieci wieku, szukamy tutaj schronienia. Uważam że tak. To tutaj ... Tutaj są oni, tutaj jesteście wy. Nie, nie chce się zabić, chce tylko uświadomić, wam, sobie - no własnie co ja chce uświadomić? 
Matka polka - kurcze noo! nie postrzegaj mnie tak... Jestem po pierwsze kobietą! Kobietą wolną - wolną mimo tego iż mam dwoje dzieci - rozkosznych maluchów - lecz czasem mam dość...

Spakować się i wyjechać. Marzenia - kto ich nie ma - ale w nich jest moja rodzina - którą zabiorę ze sobą. Zabiorę też swój bagaż - ale nie doświadczeń lecz bagaż ubrań - zmieniłabym życie - czy było by inne - czy było by lepsze - nie zobaczę gdy nie spróbuję!